maandag 27 december 2010

Auguste in Maarssen.

26 december 2010.

Tweede kerstdag. Mijn lief zou gaan werken, en Freya was ook alleen thuis, nu  haar familie naar alle wederzijdse schoonfamilies ging. Dus het plan lag er al snel: dan gaan we toch lekker weer samen uit eten? Lekker extra luxe, het is tenslotte kerst! Geen zin in Juliana, dat was vorig jaar. Kasteel Heemstede was al vol helaas, maar ik had goede dingen gehoord over Auguste in Maarssen, dus na wat gegoogle vonden we dat allebei een prima idee. De reservering was toen snel gemaakt.

En het kerstdiner dat ons werd geserveerd was als volgt:

Amuse:
een soepje van truffel en parmezaan en een tartaar van iers rundvlees en Gillardeau oester.

De soep was lekker, de kaassmaak overheerste, en het was wel aan de zoute kant. Het tartaartje was prima op smaak, de oester heb ik wel gezien maar niet echt geproefd. Ook zat er nog een fijn gehakt uitje in.

Als voorgerecht:
Marbre van Amsterdams pekelvlees en eendenlever met een mayonaise van picalilly.
Dit was echt erg lekker. Het pekelvlees was een soort gesmeerd met de eendenlever pate, daarna opgerold en plakken gesneden. Het zag er prachtig gemarmerd uit, en smaakt heel zacht. Ik had het wat zouter verwacht omdat het toch pekelvlees is.
Verder op het bord een streep van picalilly mayonaise, erg lekker, pittig van smaak. Een klein beetje salade met een zurige dressing, zilveruitje en plakje augurk. Heerlijk, paste er erg goed bij. En een streep mousse van champagne. Dat smaakte dus echt naar wijn, en helaas vind ik dat niet lekker. Maar het zag er erg mooi uit.
Verder was er nog een paar hele kleine krokante stukjes aardappel op de marbre, maar dat vonden we allebei niet erg nodig. Bij het zachte en romige van de marbre, viel dit uit de toon, vooral omdat je het bijna niet zag.

Als tussengerecht:
Coquilles op bietenrisotto met geschaafde zwarte truffel.
De coquilles waren perfect gegaard, en goed van smaak. De bietenrisotto was heerlijk. Normaal niet mijn favoriete gerecht, maar dit was prima. Verder nog wat schuim van biet erbij, het zag er prachtig uit. De mousselini van bloemkool was ook een lekkere zachte noot.

Als tweede tussengerecht:
Op de huid gebakken kabeljauwrug geserveerd met een jus van langoustines met schelpjes.

Dit gerecht vonden we allebei wat tegenvallen. De kabeljauw was erg flauw van smaak. De schelpjes waren Vongole, en ik kreeg die van Freya. Ik vind ze heerlijk. De jus van langoustines viel wat weg, weinig smaak aan.Verder was er nog een klein beetje bulgur, dat was wel weer goed van smaak.

Het hoofdgerecht was vervolgens een keuze tussen:
- Ierse Tournedos met paddestoelen en een mousseline van pastinaak met een saus van Madeira.
- Fazant met zuurkool en een mousseline van spruitjes met eigen jus.
Ik koos zelf voor de Tournedos, en ook doorbakken was hij geweldig. Lekker mals nog, heerlijk van smaak. De saus was lekker zoetig, net zoals de mousseline van pastinaak. Verder waren er nog wat mini-linzen waar het vlees op lag, en vond ik die vorige keer echt niet lekker, dit keer waren ze zo op.

Freya heeft genomen van de fazant, en het blijkt dat ze nog steeds niet dol is op spruitjes. Gelukkig was het maar een klein beetje, net zo als de zuurkool, een eetlepel vol ongeveer.

De paddestoeltjes bij onze gerechten waren lekker, maar wel erg weinig. Alles bij elkaar een halve paddestoel?

Naar het dessert waren we allebei zeer nieuwsgierig:
Gecarameliseerde bread and butter pudding met rum-rozijnen ijs.
Hoe omschrijf je dat? Misschien een beetje als suikerbrood? Het is witbrood met jam in laagjes, overgoten met ei en melk. En dat gaat de oven in, en dan wordt het gecarameliseerd net als een crème brûlée. Het was heerlijk, zoet en zacht met een lekker krokant laagje.

Hier wel een minpuntje, we hadden allebei om vanille ijs gevraagd aan het begin van de avond, en dat was vergeten. Omdat we allebei flink vol waren na dit geweldige menu, hebben we maar van het ijs afgezien.


Het was een geweldig menu, waarvan alleen het kabeljauw gerecht tegenviel. De rest was heerlijk. Het restaurant was leuk versierd voor de kerst, de muziek was geen kerstmuziek, wat ook wel een plus is, en zat helemaal vol. De bediening (4 personen) was zo druk met bijschenken van water en wijn, dat ze mijn thee toch 2 keer zijn vergeten. Pas na diverse keren vragen werd dat gebracht.
Verder had ik mijn botermesje in de wijnkelder laten vallen (daar zaten we pal naast, een groot gat midden in het restaurant), en de schone is nooit gebracht. Gelukkig mocht ik die van Freya gebruiken. Het uitzicht op de open keuken was ook zeer interessant.
Het bloemstukje op onze tafel was helaas met een kaars in aanraking gekomen, dus gedeeltelijk verbrand. Niet echt een mooi gezicht en had eigenlijk vooraf vervangen moeten worden.
Een luxe toiletruimte, met eigen opgerolde handdoekjes per bezoeker, vind ik ook altijd erg leuk en prettig. Freya vond het wat koud daar binnen, maar ik had een mooi colbertjasje aan en merkte dat dus niet.

Na het afrekenen helaas zelf onze jassen moeten opzoeken in de smalle garderoberuimte. Er hing een vreemde jas over de mijne heen, terwijl er toch ook nummertjes aan de stang hingen met tafelnummers. Dus dat duurde even. Vind ik toch wel minnetjes hoor.

Al met al een geslaagde avond. En het cijfer, tsja, na lang nadenken toch een 9.
Het eten was prima, en prachtig opgemaakt. Alleen de bediening en de kleine details vielen toch wel wat tegen.

Japans restaurant Juliana - Utrecht

19 december 2010.

We hadden al plannen om te koken, lekkere stamppot rauwe andijvie met spekjes en rookworst, maar mijn lief wilde ineens lekker uit eten. Hij wilde trakteren op Japans eten, iets waar we allebei dol op zijn, maar wat toch wel duur is. Maar goed, we zijn nu bijna een jaar samen, en dat mag toch wel gevierd worden.


We gingen allebei weer voor het menu Kiku, al had ik als gebruikelijk wat kleine aanpassingen:

Amuse:
Zeewier. Dat vond ik voor de eerste keer echt niet lekker.

Voorgerecht:
Teppan Tempura. Dat is wat groenten, waar kleine stukjes rundvlees aan vast worden gebakken als een soort pannekoek. Daarbij een lekkere saus om het in te dopen, en smullen maar.
(Peter had wel de Beef Sashimi)

Vervolgens heb ik de usuyaki vervangen door barramundi filet (ofwel zeebaars). Perfect gaar, en heerlijk van smaak.
Gyoza is een van mijn favoriete gerechtjes, pasteitjes gevuld met fijn gekruid gehakt. Ook dit keer weer heerlijk.
En daarna eendenborstfilet. Ook lekker met het vissausje ;)

Even pauze, en vervolgens een rauwkostsalade met een heerlijke dressing om de smaakpapillen weer schoon te maken.

En als hoofdgerecht:
Geflambeerde ossenhaas, met japanse bami en gebakken groenten.
De ossenhaas was perfect, voor mij lekker doorbakken en toch nog mals, en lekker gekruid door de chef aan tafel. De groenten heb ik voor het grootste deel laten liggen, dat is echt te veel meestal.

Vervolgens zaten we allebei zo vol, dat we het dessert van ijs met vers fruit hebben afgeslagen.


Na een gezellige avond en een heerlijke maaltijd langzaam door de sneeuw terug naar huis gelopen. Ik heb genoten mijn lief, dat doen we snel weer eens, samen lekker uit eten.

8 sterren.

Stadskasteel Oudaen – Utrecht

30 november 2010.

Voor ons maandelijkse etentje, hadden we zin in Oudaen. Ik had de nieuwe kaart buiten gelezen, en dat trok me wel aan. De website was nog steeds niet ge-update helaas.

Amuse:
Glaasje mosterdsoep, met schuim van knolselderij, gebakken pancetta en wat gebakken bospaddestoeltjes.
De mosterdsoep was erg pittig, goede mosterdsmaak, klein beetje fijn gehakte ui erin. Schuim delicaat van smaak, de ham was lekker knapperig en zout. De paddestoeltjes als altijd lekker, klein beetje gekruid. Als garnering een of ander rankje, leek van een erwtenplant.

Als voorgerecht heb ik gekozen voor:
Rilettes van eend, met veenbessen en een crostini. Verder wat blaadjes snijbiet en rucola, en een lekkere dressing. De eend was een beetje zout, de bessen heerlijk zoet en de crostini lekker knapperig. Bovenop de eend waren wat fijngehakte mini-augurkjes, voor het zuurtje, de rucola was wat bitter, niet mijn favoriet. Maar alles bij elkaar smaakte het heerlijk, maar voor een voorgerecht wel wat veel.

Tussengerecht:
witlofsoep met schuim van truffel:
Ik vond het niet lekker ruiken, dus dat neemt je zin wel weg. Die geur was dus de truffel. De soep smaakte lekker romig, maar niet zo heel erg naar witlof, en dat is jammer, want daar ben ik dol op. Verder was het mondgevoel niet erg prettig, had wat meer gepureerd moeten zijn, of juist wat minder met stukjes witlof er in. Nee, dit is niet voor herhaling vatbaar.

Hoofdgerecht:
Een stoofpotje van duif, met aardappelkroketjes, pastinaak en cognacsaus.
Dit was alles behalve een stoofpotje, en ik had er dus niet om gedacht om om doorbakken vlees te vragen. Gelukkig kreeg ik dat wel. De aardappelkroketjes was weinig aan, de groente was meer dan alleen pastinaak, wel eetbaar maar zeer ongelijk en slordig gesneden (ja, ik let wel op bij al die kookshows op tv!). De duif ging verder wel, maar ik vond het niet erg bijzonder. Dan kan mijn vader dat beter klaarmaken.

Nagerecht:
Gekozen voor mijn favoriete crème brûlée. Alleen het kaneelijs heb ik verwisseld voor vanilleijs, dat was geen probleem. De garnering bestond uit twee rietjes van witte chocolade, mmm, wat knapperige amandeltjes, het geijkte takje munt en een beetje bramensaus. Erg lekker allemaal.

Helaas kon dit lekkere dessert de hele maaltijd niet goedmaken. Zowel het tussengerecht als het hoofdgerecht vielen me tegen, ook qua opmaak van het bord, wat normaal toch echt een plaatje is. Ook was het niet echt warm in die enorme hoge ruimte, dus volgende keer toch wat warmere kleding aantrekken!

Freya had compleet andere gerechten, maar we waren allebei blij met onze keuzes, omdat we dat toch net wat lekkerder vonden dan dat van de ander.

Tsja, dit keer geef ik maar een 7,5. Wel weer goedmaken volgende keer Oudaen!

vrijdag 19 november 2010

Proeverij De Kleine Baron, Sweder van Zuylenweg te Utrecht

Vrijdag 19 november 2010.

Dankzij al die kookprogramma’s die ik zo graag kijk, had ik al weer enige tijd erge zin om uit eten te gaan. Freya kon deze maand helaas niet, dus ben ik vanavond in mijn eentje op pad gegaan. Vlakbij huis zit Proeverij De Kleine Baron, en ik ben er al vaker geweest. Eerlijk gezegd, waren die ervaringen niet echt goed, maar ik heb me laten verleiden door de kaart. Er staan erg leuke gerechtjes op, maar helaas, is de uitvoering het toch steeds net niet.
Wat bijzonder is aan dit restaurant, is dat ze hele en halve hoofdgerechten serveren, dus ideaal voor de kleinere eters (waar ik dus niet onder val).

Dus vanavond even gebeld, of er nog plaats was voor 1 persoon. En ja hoor, dat kon, en zij zorgden wel voor gezelschap. Maar ik had een leuk boek bij me, dus dat was geen probleem. Ik had thuis al gekozen voor het herfstmenu (3 gangen voor € 19,50), en wel voor de volgende gerechten:

Voorgerecht:
Mosselen Mornay, gegratineerde mosselen in een kaas room saus

Hoofdgerecht:
Zeeduivel en Papilotte, met gekookte aardappel en witte wijn

Nagerecht:
Gepocheerde perzik  met pana cotta

Toen ik dit bestelde, wees de serveerster mij op het feit, dat bij het herfstmenu het hoofdgerecht een kleine portie is. Aangezien de lunch er vandaag bij was ingeschoten, had ik flinke trek, dus ik besloot nog een ander half hoofdgerecht erbij te bestellen:

Hoofdgerecht 2:
Springbokfilet met bosbessensaus


Vooraf werd er een miniatuur witbrood geserveerd, met een heerlijke kruidenboter/crème.

Het voorgerecht was een schaaltje mosselen in een zeer dunne kaas room saus, waarin wat fijn gesneden uitjes. Helaas waren de mosselen verder niet gegratineerd. Het was wel smakelijk, maar niet bijzonder. Een stukje brood hierbij zou wel prettig zijn.

Toen werden dus mijn twee hoofdgerechten tegelijk geserveerd, wat me zeer verbaasde. Ik begon met de springbokfilet. Ik had hem doorbakken besteld, wat de chef me afraadde, maar wat ik toch wilde. De springbok was lekker, en de saus was ook goed. Erbij op het bord lag een folie pakketje met gegaarde ui en een koolsoort. Veel te veel (ja ik let wel op bij die kookshows!) en verder een beetje saai eigenlijk.
De zeeduivel en papilotte (dat betekent gegaard in papier, maar was hier aluminiumfolie) was veel te gaar, het was net vispuree. Er was niets over van dit mooie visje. Het midden was iets steviger, maar daar twijfelde ik eraan of het wel goed was schoongemaakt. De groenten erbij waren een paar stukjes wortel, een boontje, en weer wat ui. En wat stukjes gekookte aardappel. Dus dit viel me erg tegen.
Als bijgerecht waren er nog gefrituurde aardappelpartjes met mayonaise.

Dan het dessert. Het bord zag er werkelijk uit als een plaatje. Heel mooi gedaan. Panna cotta is een soort pudding, niet te zoet. Om het torentje panna cotta lagen vijf gepocheerde perzik schijfjes, en een paar streepjes van een groene crème. Ik proefde verder wat kaneel, maar ik kreeg ook een branderig gevoel op mijn tong bij het proeven van de perzik, waardoor weet ik niet. De crème was lekker, maar de serveerster wist niet waar het naar smaakte (ik ook niet, iets zoetig, meer niet).


Al met al wel een leuk diner, maar toch is het het net niet. En heb ik een toch wat ontevreden gevoel hierover. Het gaat gewoon mis in de uitvoering, de details, en de garnering. Wat moet ik zeggen, three strike, you’re out! Ik denk niet dat ik hier snel nog een keer naar toe ga, ook al is het zo makkelijk dichtbij huis.

Het is aardige bediening, maar de dames mogen wel wat vlotter en beter afruimen. Verder een zeer gezellige ruimte. Diverse maten tafels en verschillende stoelen. Ik wilde liever niet op een harde houten stoel zitten, en kreeg zonder problemen een grotere zachte stoel met hoge rugleuning.

Na lang dubben, mijn cijfer, een 6.

donderdag 4 november 2010

Restaurant Gauchos, Oudegracht in Utrecht

4 november 2010.

Gauchos is een Argentijns grill-restaurant, wat nooit mijn eigen keuze zal zijn, omdat ik niet van grill houdt. Maar ter gelegenheid van een kantooruitje heb ik daar dus gegeten. Het is een werfkelder, mobiele telefoons hebben er geen bereik, wat wel voor rust aan tafel zorgt.

Maar helaas ga ik geen gloeiende review schrijven over dit restaurant. We mochten niet zelf uit de kaart kiezen, maar hadden de keuze uit twee voor en hoofdgerechten. Het duurde erg lang voor de ober de drankjes kwam opnemen, en nog langer voor het gebracht werd. Een gedeelte van de bestelling werd gewoon vergeten, met als gevolg dat je in 2 uur tijd maar 1 drankje had, en dat in een veel te warm restaraunt.

Voorgerechten: een caesar salade of chorizos
Hoofdgerechten: Bife de Cuadril of Gegrilde zalm
Nagerecht: chocolademousse met slagroom

Na het (eindelijk) opnemen van de keuze kregen we plankjes met 4 kleine zachte bruine broodjes, die wel goed warm waren, met kruidenboter, tapenade, olijfolie en een grote bus zout. En dat terwijl peper en zout al gewoon op tafel staat.

Als voorgerecht koos ik voor de caesar salade. Wat we kregen was een salade van grove stukken sla, met de nerven er nog in, een wat zure te natte dressing, olijven (2), croutons, Parmezaanse kaas en pijnboompitjes. Allemaal in een grote witte kom, gedecoreerd met een groot koolblad als een soort vlag er boven uit stekend.
Ik heb mijn geheugen nog even gecontroleerd met google/wikipedia, en een caesarsalade heeft in ieder geval ei en meestal ansjovis of een Worcestershire sauce, wat naar ansjovis smaakt, verse zwarte peper en lemon/lime. Dus wat dit was, geen caesar salade. Echt lekker vond ik het niet door de dressing.

Als hoofdgerecht heb ik gekozen voor de steak, wat makkelijk is als je geen zalm lust. Ik vroeg om doorbakken, want ik houd echt niet van een bord waar het bloed overheen loopt zoals bij mijn collega’s het geval was. Mijn biefstuk was dus doormidden gesneden, en inderdaad goed doorbakken. Ook gortdroog omdat het gegrild is, en hij smaakte gewoon verbrand. Ik heb er maar champignon saus bij gevraagd extra, want er zat nergens saus bij. Toen ik dat eindelijk kreeg, was het wat beter te eten.
De patat die geserveerd werd, was bedoeld voor 3 personen, na 10 minuten kwam de ober vragen of alles naar wens was, en hebben we alsnog gevraagd om de resterende patat, de salade die er ook bij hoorde, en fritessaus. De frietjes waren van die dunne Franse, en die smaakten prima met wat zout.

De chocolade mousse tenslotte smaakte redelijk, maar niet echt bijzonder. Er zaten nog stukjes (swirls) van chocolade in, en het was gedecoreerd met een blaadje munt en twee chocolade staafjes.

Het was een 3 gangen menu voor 25 euro maar voor dat bedrag kun je zeker beter eten. Door de slechte, trage bediening, die o.a. ook de tafels niet netjes afruimden, de lege glazen allemaal lieten staan, de gerechten die gewoon niet goed waren (ja, ik weet het, ik ben verwend, maar toch), geef ik dit restaurant een 3. Ik kom hier zeker niet terug.

Het enige pluspuntje zijn de toiletten, mooi ruim en schoon, en een leuke ruimte met een leuke wastafel.

donderdag 28 oktober 2010

Japans restaurant Juliana te Utrecht

Maandag 25 oktober 2010.

Ik stapte kantoor uit, en ik dacht, goh, ik heb zo’n zin om uit eten te gaan! Laat ik Freya eens bellen. Die wil vast wel mee. En ja hoor, daar had ze wel oren naar. Haar keuze dit keer, dus ons vertrouwde lievelingsrestaurant Juliana aan de Amsterdamsestraatweg te Utrecht. Het eten is er heerlijk, de chefs die voor je neus het eten aan een grote bakplaat klaarmaken, het attente bedienend personeel. Je kunt ook rustig aan tafel gaan zitten, maar Freya en ik vinden het aan de bakplaat leuker en gezelliger.
We kennen de kaart al bijna uit ons hoofd, en aangezien ik alles al eens geprobeerd heb, houd ik het tegenwoordig meestal bij mijn favoriete gerechten. Menu Kiku, met een paar wijzigingen. Eerst kregen we nog een lekkere amuse van dat bijzondere Japanse rundvlees.

Mijn menu bestond hieruit:
Vegetarische sushi. In plaats van vis is er groente of ei bovenop de sushi rijst. Een beetje gember, en uiteraard Wasabi. Daar ben ik nog altijd zeer voorzichtig mee! En een lekkere soja saus om in te dippen.

Vervolgens een stukje zeebaarsfilet, gyozo (dat zijn heerlijke vleespasteitjes) en een stuk eendenborst. Speciaal voor mij goed doorbakken, daar houd ik van.

Dan even pauze, en een rauwkost salade met een bijzonder lekkere huisgemaakte dressing om je smaakpapillen weer wakker te schudden.

Als laatste een kom Japanse bami, 2 ons geflambeerde ossenhaas en nog wat gebakken groente. Tsja, die groenten konden er echt niet meer bij hoor, geef maar aan de buurman.

Dit alles onder het genot van een potje Japanse thee met suiker. Dessert kon er bij mij niet meer bij, maar Freya heeft genoten van een lekkere coupe ijs met vers fruit en slagroom.

Al met al, weer een geslaagd etentje en een gezellige onverwachte avond uit, met veel boekengeklets. Freya, ik bel je snel weer!

woensdag 6 oktober 2010

Restaurant Kasteel Heemstede.

5 oktober 2010.

Al sinds ik een paar maanden geleden de menukaart van dit restaurant onder ogen kreeg, wilde ik hier gaan eten. Dus toen Freya voorstelde lekker uit eten te gaan bij een van onze favoriete restaurants, stelde ik dit restaurant voor. Ongeveer dezelfde prijsklasse, eens wat nieuws weer uitproberen. En daar had zij gelukkig ook wel zin in. Wat een ervaring was het zeg, geweldig. Nu hebben we allebei wel wat met kastelen, dus dat maakte het nog extra bijzonder. We zijn hier echt verwend, heel luxe van binnen, zeer attente en galante bediening, en de gerechten waren een streling voor het oog en de mond.

Laat ik maar bij het begin van de avond beginnen, en proberen alle ervaringen op te sommen.

Als eerste kregen we een aperitief aangeboden, dat bestond uit groentenchips met luchtige kerriemayonaise en een spiesje van salami, augurk en een olijfje.
De groentenchips bestonden uit rode biet, truffelaardappel, pastinaak en aardappel met kummel. Dunne schijfjes groenten die gefrituurd zijn. Zeer apart, en lekker, behalve de aardappel met kummel, dat vonden we allebei niet lekker.
Het spiesje vond ik niet lekker, maar ik hou dan ook niet van salami en niet van olijven, dus voor mij was dit geen lekker hapje. Maar uiteraard heb ik het wel geprobeerd.

Vervolgens kregen we een amuse aangeboden. Dat was niet 1 mooi gerechtje, maar 4 zeer bijzondere dingetjes. Zondag heb ik het nog beweerd: nee, een oester wil ik echt niet proeven. Dat trekt me totaal niet. Maar ja, dan staat het ineens voor je neus, en ja, dan toch maar …

De amuse:
-          Fine Claire oester met komkommer, dille en komkommerschuim. In 1 hap naar binnen laten glijden, en proeven maar. Door de komkommer was het wel lekker fris, maar ik vond de nasmaak heel erg zilt, heel erg visserig. Niet echt mijn ding.
-          Bitterbal van tomaat, basilicum en Parmezaanse kaas met kruidencrème. Klein hapje, maar erg lekker, beetje zoetig.
-          Schuimig soepje van pompoen met een crostini van gerookte paling. Echt heel erg lekker. De soep was warm, en lekker pittig van smaak, goede nasmaak ook.
-          Rundertartaar met truffelcrème en krokante aardappel. Dit was een mengsel van rundertartaar dus, heel fijn gesneden rauw rundvlees, met mini stukjes krokante aardappel, en een sjalotje en nog wat dingetjes. We vonden toch de uismaak als nasmaak heel erg overheersen helaas.

Ook werd er een prachtig plateautje neergezet, met een schaaltje zout, een schaaltje boter, en een klein kannetje waar aan tafel olijfolie werd ingeschonken. Vervolgens werd er een broodje aangeboden door de ober, een klein wit pistoletje, of een rondje zuurdesembrood. Dat werd keurig op je broodbordje neergelegd. En als het op was, werd er een nieuw broodje aangeboden.

Hierna kregen we pas de menukaart te zien (uiteraard hadden we die al lang bestudeerd op het internet!).

We kozen allebei voor een hoofdgerecht en een nagerecht. In het speciale Kasteel Heemstede menu zaten helaas wat gerechten die ik niet lekker vond, dus daar niet voor gegaan dit keer. Maar eerlijk moet ik zeggen, dat had ik waarschijnlijk nooit opgekregen na al die extra gerechten die we kregen.

Ik ging voor: de gebakken tarbotfilet met cantharellen, fondantaardappelen, zilveruitjes, Pata Negra en schuim van butternut pompoen. Een feest voor het oog zoals dat bord er uitzag, en in 1 woord heerlijk. De tarbot was perfect gebakken, en absoluut graatloos. Daarop lagen wat plakjes Pata Negra, en de sterke hamsmaak paste zeer goed bij de rest van de smaken op het bord. De zilveruitjes waren gebakken en zoetig van smaak, de aardappelstukjes waren ook lekker en goed gegaard, de cantharellen waren perfect, en verder waren er ook nog wat plakjes zwarte truffel (weer een eerste ervaring voor me) en wat gekookte spinazie (denk ik).

Freya ging voor de proeverij van kalfsvlees met een mousseline van knolselderij met salie en lichte jus met gerookte knoflook. Kleine mooie gerechtjes op een mooi bord, waar ze van heeft genoten. Achteraf de ober gevraagd wat het nu precies was, en ook daar zaten weer nieuwe ervaringen bij:
-          ravioli met kalfszwezerik;
-          bitterbal van kalfsniertjes;
-          staafjes van gebraden kalfswang;
-          kalfstong in rode wijnsaus;
-          kalfsribeye, dat lag op de mousseline.

Toen kregen we nog een predessert, dat bestond uit drie bereidingen van rabarber, om de smaakpapillen weer wakker te schudden. Freya is normaal niet zo’n fan van rabarber, maar dit vond ze wel lekker (net als ik). Een klein breed glaasje, met onderin een mousse van rabarber, beetje zoetig van smaak, daarbovenop stukjes rabarbar die heel zuur waren, en daar weer bovenop een beetje ijs van rabarber. In eerste instantie dacht ik: ooo zuuuurrrr. Maar als je alles tegelijk proeft, was het toch wel lekker. Dus de glaasjes gingen schoon leeg.

En dan het echte dessert. Voor Freya was dat: Limoen cheese cake met verschillende soorten rood fruit, aardbeien-sinaasappelijs en yoghurtklompjes. Freya is altijd dol op cheese cake, dus toen ze me vertelde, de lekkerste die ze ooit heeft gegeten, dat wil dan heus heel wat zeggen!

Mijn dessert was: gepocheerde perzik met amandelgelei, ijsmousse met witte chocolade en pistache en een taartje van perzik. Een prachtig bord, met een prachtig dessert, waarvan ik heb gesmuld! Die amandelgelei, zoiets heb ik nog nooit geproefd, zeer bijzonder.

En dan de attente bediening, dat maakt zo’n bijzondere eetervaring helemaal af. Eerlijk gezegd, ik wilde dat ik wat nettere kleding had aangedaan, om beter in deze luxe omgeving te passen, dus volgende keer zeker in stijl. De maître gaat je voor naar de gereserveerde tafel, terwijl een andere ober de jas ophangt in de garderobe. De stoel wordt netjes aan/ondergeschoven, en er wordt een glas champagne aangeboden. Dat lusten we allebei niet, dus beleefd afgeslagen. Ik heb een kop thee besteld, en vervolgens kon ik uit losse theesoorten kiezen. Mijn favoriete Assam zat daar ook bij, dus de keuze was tenslotte toch gemaakt. Vervolgens kreeg ik een heel potje thee, met een mooi potje suiker erbij, waar ik voor de hele avond genoeg aan had. Freya ging voor de cola light, met water erbij.
Het mooie linnen servet werd op mijn schoot gelegd, en als je even opstond, werd dat servet door de ober netjes opgevouwen en over de armleuning van de stoel gelegd voor je. En die stoel werd weer netjes aan/ondergeschoven als je terug kwam. Ja, prachtige leunstoelen, die echt in een kasteel passen. Later werden ook de broodkruimeltjes met een kruimelmes van het tafelkleed opgeveegd. Water en thee werden netjes bijgeschonken als het nivo in het glas daalde.

Toen de ober doorhad dat ik alles netjes en precies wilde opschrijven wat we aten, nee dat is niet nodig, ik print een menu voor u uit. En ja hoor, we kregen allebei een mooi menu met alle gerechtjes die we hebben gegeten  daarop vermeld. Op de voorkant wat mooie foto’s van het kasteel (en de chefkok), dus echt een leuke herinnering.

Toen we eindelijk weggingen, was het toegangshek aan de oprijlaan al gesloten, maar dat ging heel langzaam voor ons open toen we eraan kwamen rijden. Geweldig ook om dat te zien, wat je normaal alleen in een film of zo ziet! O ja, ook heel belangrijk, nette luxe toiletruimte met kleine handdoekjes voor de gasten. En voldoende parkeergelegenheid, al was Freya’s autotje wel wat verlegen tussen al die duurdere familieleden …

Al met al, een gezellig avond en een geweldige ervaring rijker. Kasteel Heemstede, we komen zeer zeker terug. Ik kan niet anders dan een 10 geven, want ik heb geen enkel minpuntje.

zondag 19 september 2010

Brasserie De Stern, De Koog, Texel

18 september 2010

Freya was toch naar Texel gekomen, ze voelde zich gelukkig wat beter. Dus na een mooie rondrit hadden we wel zin in een lekker maaltje. We hadden allebei niet veel zin in een groot restaurant met veel kinderen, dus hebben we gekozen voor Brasserie De Stern. Een klein zaakje, gezellig ingericht, met Oudhollandse gerechten op de kaart. Slechts 1 kok en 1 ober, dus het duurde wel even, maar dat was achteraf toch zeer de moeite waard.

Ik heb gekozen vooraf voor paling op toast. Ik kreeg een mandje met 2 getoaste witte boterhammen en een schaaltje boter, vervolgens een bord met wat kale ijsbergsla, plakjes citroen en limoen, en drie lange stukken palingfilet. Pff, wel wat veel voor een voorgerecht. Maar de paling was voortreffelijk, goed gefileerd, niet met van die harde stukjes erin, en met het brood erbij niet te vet.

Als hoofdgerecht heb ik gekozen voor een runderstoofpotje, 2 heerlijke sucadelapjes in jus/saus. Daarbij werden diverse groentes geserveerd: zalige rode kool, worteltjes, spercieboontjes en mijn favoriet: witlof met ham en kaas uit de oven. Frietjes en aardappeltjes en wat salade ontbraken ook niet.
Ik heb genoten, het vlees was heerlijk mals en geweldig van smaak. Geen wonder dat ik dit ieder jaar kom eten ;).

Freya heeft gekozen voor de carpaccio. Het vlees was erg goed, alleen de garnering was ze niet tevreden over. Plakjes citroen en limoen horen er niet bij. Ze miste de pijnboompitjes en dergelijke. Als sausjes kon ze kiezen uit pompoenpitolie of balsamicoazijn. En dat was allebei niet echt een succes.

Vervolgens als hoofdgerecht een lamstoofpotje. Een klein pannetje helemaal vol met stukjes lam, wortel, ui, paprika, courgette, in een lekkere beetje pittige saus. Ze heeft hiervan gesmuld totdat ze mijn sucadelapje proefde, toen had ze spijt. Maar de rode kool was de lekkerste die ze ooit gegeten heeft, dus dat wil wat zeggen.

Wat ik nooit lekker zal gaan vinden, zijn aardappeltjes in de schil. Maar helaas schijnt dat te horen tegenwoordig. Zowel de frietjes als de aardappeltjes waren een beetje vettig naar onze smaak.

Helaas waren we allebei zo vol dat er geen ruimte meer was voor een lekker toetje. We hebben de maaltijd dus alle eer aangedaan.

Wat ik bij de buren op de borden zag verschijnen, zag er ook heel goed uit. Hele grote porties, dat wel. Dus heb je flink trek, en zin in ouderwets lekker, ga dan hier eens eten.

Een cijfer, een 8,5. Het vlees is bijzonder lekker, maar eromheen kan nog net iets beter verzorgd worden.

Restaurant ’t Pruttelhuus, De Koog, Texel

12 september 2010.

Mijn vriend en ik hadden zin om lekker mosselen te eten, en dat moet toch zeker kunnen op een eiland, nietwaar? Ik had een advertentie gezien in het krantje van ergens onbeperkt mosselen eten, dus vooruit. Maar eenmaal daar aangekomen stond het restaurant ons allebei niet aan. Erg massaal, erg druk, nee, we gingen toch maar ergens anders naar toe.

Dus terug naar De Koog, en de Dorpsstraat doorgelopen, keuze genoeg daar. Uiteindelijk zijn we beland bij ’t Pruttelhuus, die ook reclame maakten voor hun mosselen, helaas niet onbeperkt. Lekker gaan zitten aan het enige nog vrije tafeltje, en een drankje besteld. Vervolgens schrokken we een beetje van de prijzen van met name de voorgerechten, dat kon ons budget op dit moment even niet hebben. Dus hebben we het bij de mosselen gelaten.

We kregen als eerste een bord voorgezet, met daarop een lekker gestoofd peertje, een rolletje spercieboontjes met spek, en 3 gekookte mosselen, en een minischaaltje met mosterd. Was dat het dan? Nee toch zeker! Natuurlijk niet, er kwam een mandje met stokbrood en kruidenboter, een schaal friet, een schaaltje gegratineerde aardappelschijfjes, een schaaltje met salade, en een grote pan met gekookte mosselen en nog een drietal sausjes.

Het peertje was heerlijk (en normaal laat ik dat echt liggen!), maar de boontjes waren niet gehaard! De uiteindjes, stukken van de plant zaten er nog aan! Dat kan dus echt niet he. Dus dat heb ik gauw weggedaan. De mosselen waren erg lekker, en voor mij was het zeker genoeg. Brood met kruidenboter ben ik altijd dol op, de frietjes waren goed, en de aardappeltjes erg lekker maar zeer machtig.

Helaas zonder toetje ook weer weggegaan, want mijn Texelse vriendin zou nog op visite komen om mijn vriend te ontmoeten, en zo werd de avond erg laat maar zeer gezellig.

Een cijfer, mmm. Slechte boontjes en 1 bewoonde mossel. Zeer comfortabele stoelen, gezellig restaurant, aardige bediening hoewel het erg druk was, ik geef het een 7,5. Als het budget het toe laat kom ik nog wel een keer wat andere gerechten van de kaart proeven.

Texel Culinair

Het weekend van 10, 11 en 12 september was Texel Culinair, heerlijke proeverijen van kleine gerechten gemaakt met echte Texelse ingrediënten. Ieder jaar in De Koog op Texel. Het was toeval dat mijn vakantie samenviel met dit weekend, maar volgend jaar zal dat vast met opzet zijn, want het was weer heerlijk. Helaas viel het weer wat tegen dit keer, maar ik kwam om uit te rusten en bij te komen, en dat is wel gelukt geloof ik.

Hier onder volgt een opsomming van de gerechtjes die ik heb geproefd, want alles proberen gaat helaas echt niet, hoe verleidelijk het er ook allemaal uitzag en rook.

Je moet beginnen met muntjes te kopen, genaamd Kögertjes. En met die muntjes kan je dan de gerechten kopen, die 1, 2, 3 of 4 kögertjes kosten. Gelukkig heb ik nog het boekje van Texel Culinair, waar alle restaurants in staan die meededen, en de gerechten die geserveerd werden. En nee, dit heb ik niet allemaal in 1 keer gegeten, maar verdeeld over twee dagen, en soms gedeeld met mijn vriend.

1.   Restaurant Noordzee.
Een stukje zeebaars op een bedje van groenten, met Texelse shii-take paddestoelen, en gestoomd in een stukje cederhout. Dit cederhout werd vervolgens gedeeltelijk verbrand, en verder geserveerd met wat wasabi-mayonaise.
      Die zeebaars had ik daarvoor nog zien zwemmen in het zeeaquarium van Ecomare, dus ik wist wat ik ging eten. Ik vond het erg lekker. De vis smaakte niet te erg vissig, en vooral met de wasabi-mayonaise was het zeer smakelijk. De paddestoelen zijn ook erg lekker. Die heb ik wel in meer kramen zien staan en geserveerd zien worden.

2.   Sandton Hotel De Cooghen.
      Een combinatie van coquille en biet met pastinaak crème. Het zag er werkelijk prachtig uit, bijna te mooi om op te eten.
      Op een bordje lagen twee kleine hoopjes pastinaak crème, daarop een coquille die helaas naar onze smaak te rauw was, met een glazuur van gele biet en een plakje rode biet en een jasmijn bloemetje. Verder was het bordje versierd met een paar druppels  balsamico stroop en vergruizelde pistachenootjes.
      Helaas alles tezamen toch mooier voor het oog dan voor de tong.

3.   Restaurant Talk of the Town.
      Mexicaanse kaasfondue. Je kreeg een klein soepkommetje met een beetje gesmolten kaas, twee stukjes stokbrood, wat nachochips, een reepje paprika en een jong maïskolfje. Ik had nog nooit kaasfondue gegeten, dus was hier erg nieuwsgierig naar. Mexicaans betekent dat het best pittig was van smaak. Het zag er uit als erg weinig, maar vulde heel erg, wat wel jammer was want ik had best meer willen proeven. Lekker, maar niet echt voor herhaling vatbaar.

4.   Echte Bakker Timmer.
      Een adres wat ik nooit oversla als ik op Texel ben. Ze hadden grand dessert, oftewel allemaal mini gebakjes en mini toetjes, met een gratis kopje thee. Daar was ik wel aan toe, want het was best koud. Je mocht zelf 4 dingetjes uitzoeken. Ik heb gekozen voor een hoorntje met jutter bavarois, (jutter is Texelse kruidenbitter), een mini tompouce, een glaasje met banketbakkers room, aardbeien saus en een wat frissere slagroom, en een glaasje met chocolademousse, cappuccino mousse en nog iets. Ben helaas al vergeten wat dat was. Lekker, had best wat meer in mogen zitten in die glaasjes ;)

5.   Restaurant Le Casserole
      Een pastei gebakje, gevuld met ragout van Texels rund en Texelse shii-take. Heb er maar 1 woord voor: geweldig! Ja het was echt erg lekker, gewoon pastei bakjes van bladerdeeg uit de supermarkt helaas, maar de inhoud was rijkelijk gevuld met vlees en zeer goed van smaak. Voor herhaling vatbaar dit gerecht.

6.   Brasserie Van Gogh.
      Rollade van Texels weiderund gevuld met spek, uitjes en een verrassing, zacht gestoofd met een krachtige rode wijnsaus. De verrassing bestond uit een augurkje, de rode wijnsaus vond ik te sterk van smaak, als niet-wijndrinker gewoon niet lekker dus. De rode kool die erbij werd geserveerd met het röstirondje was wel lekker. Maar verder vond ik het toch wat tegenvallen.

7.   Restaurant Bos en Duin.
      Botermalse ossenhaas van Hollands rund met puree van knolselderij, waarbij fijn gesneden Texelse shii-takes met bosui en krachtige truffeljus.
      Wie mij kent weet dat ik van doorbakken houd, en daar had ik ook om gevraagd, maar helaas niet gekregen. Voor mij was het vlees dus te rauw, en ik vond het ook erg flauw van smaak. De puree was heel erg weinig, maar wel lekker, en de shii-take waren weer lekker. Maar toch, een beetje tegenvallend.
      Dit restaurant heeft de eerste prijs gewonnen.

8.   Slagerij Goënga.
      Deze slagerij staat bekend als de beste slagerij van Texel op het gebied van lamsvlees. Dus ik ging voor het lamsvlees. Het werd koud geserveerd, was veel te rauw naar mijn smaak. De groenten eronder waren ook niet naar mijn smaak, en het aardappeltje stelde vervolgens ook weinig voor. Nee, dit viel me echt heel erg tegen.

Er waren nog veel meer gerechten die ik wel had willen uitproberen maar helaas, de buik was vol. Maar volgend jaar ben ik er zeker weer bij.

vrijdag 27 augustus 2010

Restaurant De Beleving, Utrecht

Restaurantweek dag 3, woensdag 25 augustus 2010.

Restaurant De Beleving, Utrecht

Uit eten met twee ex-collega’s is inmiddels ook al traditie aan het worden. Lekker bijpraten en roddelen over wat er op kantoor gebeurt. Michelle heeft dit restaurant uitgekozen, waar het personeel life zingt tijdens het eten, begeleid door de piano. De een zingt wat mooier dan de ander, maar het blijft wel moeilijk over al dit geluid heen nog te kunnen praten met elkaar.

De Beleving is gevestigd in een werfkelder aan de Oudegracht, net voorbij Oudaen. Een lange smalle pijp, met twee rijen tafels, en aan het eind de open keuken, net voor de toiletten. Het is leuk daar even te staan kijken voor je teruggaat naar je tafel.

Het menu was alleen kiezen uit vis of vlees, en er werd niet bij verteld wat het was, dat was dus echt een verrassing tot het voor ons werd neergezet.



Ook nu weer werden er eerst broodjes geserveerd, maar niet met boter dit keer. Er kwam een schaaltje met drie vakjes, waarin wat olijfolie, wat grof zout en wat peper. De bedoeling is je broodje in de olijfolie te dippen en dan in het zout of peper. Daar moet je wel heel voorzichtig in zijn, want het is al snel veel te zout.

De amuse bestond uit een glaasje gazpacho, koude tomatensoep. Helaas was het geen tomaat wat ik proefde, maar komkommer. Ook nu weer met te grove stukjes erin, zodat ik ging kauwen. Niet echt naar mijn zin dus.

Aangezien ik zelf het vleesmenu heb besteld, en een vriendin het vismenu, kan ik gelukkig wel het hele menu hier vermelden.



Voorgerecht:

Vitello tonato of huisgerookte zeeduivel met limoendressing en venkelsalade.



Hoofdgerecht:

Boef blonde met aardappel/tomatenpuree en sperzieboontjes of victoriabaars met venkelsalade, zeekraal en rijst met tomatensaus.



Nagerecht:

Yoghurtbavarois met rode vruchten en straciatella ijs.





De vitello tonato was erg lekker, en is een soort carpaccio weer, maar dan met kalfsvlees en tonijn mayonaise. De tonijn smaak overheerste gelukkig niet, was prima van smaak zo alles bij elkaar.

Het hoofdgerecht was dus witte koe, twee grote lappen half rauw rundvlees. Zeker veel te rood naar mijn smaak, jammer dat daar niet naar wordt gevraagd door de bediening. Moeilijk snijbaar, maar de smaak was prima. Volgende keer stuur ik het zeker terug naar de keuken want ik hou nu eenmaal van doorbakken en gaar.

Erbij geserveerd twee quenelles van aardappel-tomatenpuree, prima. De sperziebonen waren helaas maar heel even gekookt, en veel te hard naar mijn smaak, die heb ik laten liggen. De paar paddestoeltjes die er tussen zaten heb ik wel lekker opgegeten.

Het nagerecht, tsja. Een hapje yoghurt bavarois met wat rode vruchtensaus was prima van smaak. De saus zelf is zuur zuur zuur. En na een hapje ijs was de bavarois ineens ook alleen maar zuur. En dat terwijl ik ze in de keuken bezig zag met chocoladetaartjes! Nee, zeker niet naar mijn smaak, zuur rood fruit met zure saus.

De bediening was erg traag, de lege borden bleven zeker een kwartier staan, en er zat een uur tussen de gangen. Ook waren ze niet bereid mijn vragen tussendoor te beantwoorden, daar waren ze te druk voor. Misschien is het wel een avondvullend programma, maar dat is nu eenmaal te lang.



Nee, dit is geen restaurant waar ik naar terug wil. Ik geef het een 5,5.

Kasteel Montfoort, te Montfoort

Restaurantweek dag 2, dinsdag 24 augustus.

Kasteel Montfoort, te Montfoort

Samen met Freya uit eten is iets wat ik wel vaker doe. We houden allebei van lekker luxe uit eten, en dan maakt de prijs niet zo heel erg veel uit. Een excuus is al gauw gevonden. En als de een vraagt, ga je mee, zegt de ander al gauw ja. We hebben redelijk dezelfde smaak, en het is altijd gezellig. Over boeken pratend komen we de avond meestal wel door.

Helaas is er niet veel over van het oorspronkelijke kasteel dan de voorkant, waar ook het restaurant in is gevestigd. De eetzaal is lang en smal, tafeltjes met stoelen aan een kant, en een lange bank langs de muur. Een mooie schouw in het midden. De stoelen waren roze en rond, en voor mij persoonlijk zaten ze niet lekker. Op een bank zitten vind ik altijd oncomfortabel, te weinig steun. De tafeltjes waren wel mooi gedekt met een wit tafelkleed, grote linnen servetten en zwaar bestek.

Het menu was dit keer voor iedereen hetzelfde, met alleen de mogelijkheid een extra vierde gang te nemen, maar aangezien zowel Freya als ik geen zalm lusten, hebben we die optie niet genomen.



Voorgerecht:

Gepekelde en huisgerookte kalfs-ribeye met munt-mosterdsaus

Hoofdgerecht:

Suprème van zwartpootkip met saus van gerookte boter

Nagerecht:

Taartje van yoghurt en citroen geserveerd met bramencoulis



Als eerste kwamen er een paar mooie witte en bruine broodjes op tafel, met een schaaltje boter. Vervolgens kwam een serveerster langs met een flesje olijfolie en balsamico. Indien je dat erbij wilde, werd dat vervolgens op je broodbordje gegoten. Een beetje rare optie naar mijn mening, waarom niet gewoon een klein schaaltje met beiden op tafel? Ik koos de balsamico, van olijfolie houd ik niet. Het was wel lekker je brood daar in te dopen, beetje zoet zwart stroopje.

Vervolgens kregen we een amuse, bestaande uit drie dingetjes.

Het eerste was een plakje copa de livar (ham) dat is erg lekker.

Het tweede was een youghurt-komkommer soepje, ik verwachte dat het lekker frist zou zijn, maar helaas, het was voornamelijk zout. Ook vond ik de stukjes komkommer te grof, waardoor je de neiging krijgt te kauwen op je soep. Het derde was een rilette van eend. Ook dat was niet lekker, flauw maar ook wat zuur. Dus nee, de amuse was geen succes. (Later merkte ik op dat mensen die wel zalm lusten, zalm kregen in plaats van de ham).

Dan het voorgerecht. De kalfs-ribeye was opgediend als een carpaccio. Het zag er mooi uit. Helaas bestond de sla uit rucola, en dat vind ik gewoon te overheersend van smaak, te bitter. Bovendien zag het er niet echt super vers uit. Nadat ik dat opzij had gelegd, was de rest heerlijk. De munt-mosterd dressing was goed van smaak, al haalde ik er zeker geen munt uit.

En het hoofdgerecht. Suprème van zwartpootkip, tsja. Dat bestond dus uit een stukje kipfilet en een stukje poot, beiden met het vel er nog omheen. Alleen was dit heel langzaam gegaard, en was het wel heel mals, maar niet echt smaakvol, en het vel was dus dik en vet. Kippevel is alleen lekker als het knapperig gegrild is, dus dat heb ik er als eerste afgetrokken.

Erbij geserveerd was een plak courgette, dat Freya erg lekker vond, en twee stukjes witlof, waar ik weer dol op ben, dus de ruil was snel gemaakt. De bittere witlof paste perfect bij de zoete gebakken roseval aardappeltjes (met schil) in truffelsaus. We vonden dit allebei een saai gerecht, de botersaus was vlak van smaak, en wel machtig. Ik miste echt wat pit in dit gerecht. Bovendien zal ik niet snel kip bestellen in een restaurant, dat maak ik zelf wel klaar.

Het dessert maakte gelukkig weer veel goed. Twee stukjes citroen-yoghurt taart (cheesecake) met frambozenijs en bramencoulis. De bramensaus was over het bord heen gedecoreerd en niet echt te eten met een lepeltje. Daarvoor zou je gewoon je vinger er door heen moeten halen en dat doe je nu eenmaal niet in een net restaurant. Het zag er prachtig uit, maar eet onhandig dat is jammer. Verder was het gegarneerd met een aardbeitje en alweer amandelschaafsel. Maar dit was wel echt lekker.

Helaas niet genoeg om het hele menu goed te maken. De serveerster zag eruit alsof het haar eerste dag was, en wist geen antwoorden op mijn vragen. De ober wel, die kon alles gelijk beantwoorden, en was ook zeer attent.



Dit restaurant krijgt van mij een 6,5.

Stadskasteel Oudaen te Utrecht

Restaurantweek, dag 1, Maandag 23 augustus 2010

De restaurantweek is een week waaraan een hoop restaurants in heel Nederland aan meedoen. Voor € 25,00 krijg je een culinair 3 gangen verrassingsdiner voorgezet. Meestal is er keuze tussen een vlees en vis menu, maar niet altijd. Drankjes en extra dingen zijn uiteraard voor eigen rekening.


Stadskasteel Oudaen te Utrecht, een van mijn favoriete restaurants. En als altijd, het was weer bijzonder goed en lekker. Samen met mijn drie collega’s van de afdeling nieuwbouw gingen we op pas, eerst een uurtje winkelen en daarna heerlijk eten.

Het menu was een keuze tussen twee gerechten per gang, met een extra vierde gang tegen bijbetaling.

Voorgerechten:

Carpaccio van lam met honing-tijmdressing en pesto van paddestoelen met Téte de Moine

Of

Tompouce van tomatenbavarois en granité van tomaten met peterselieroom en Hollandse garnalen.



Tussengerechten:

Coquilles St. Jacques met pata negra en bieslooksaus

Of

Geconfijte kwartel met rode uienchutney en spätzli



Hoofdgerechten:

Gebakken zeebaars met strandkrabbetjes-cognacsaus, zeekraal en gegrilde Rosevalaardappels

Of

Gebakken eendenborstfilet met sojasaus en limoenblad-rijst, geserveerd met gewokte groene asperges, taugé en peultjes



Nagerechten:

Huisgemaakte tarte aux pommes met calvados-crème fraîche

Of

crème brûlée van vanille met karamelijs en amandeltuille.





De keuze was niet snel gemaakt, maar uiteindelijk ging ik voor de carpaccio van lam, de coquilles, de zeebaars en uiteraard de crème brûlée.



Het diner begon met een drankje, en een mandje met mooie en lekkere broodjes met verschillende soorten zaadjes erop, met boter. Normaal eet ik geen boter, maar hier vind ik het altijd erg lekker.



Vervolgens kwam er een amuse op tafel, een lepel gevuld met een roulleau van gerookte eendenborst, gevuld met een mousse van geitenkaas en sud de sol tomaatjes, op een bedje van wakamé salade (zeewier).

Het was heerlijk, een explosie van smaken in je mond.



Toen het voorgerecht, de carpaccio van lam. Echt een plaatje, en heerlijk van smaak. De lam was flinterdun gesneden, dat had van mij ietsjes dikker gemogen. Tête de moine is een Oostenrijkse kaas soort. Zacht van smaak, en was geschaafd in een heel dun waaiertje. Erg lekker en zeker niet overheersend. De pesto van paddestoelen paste er goed bij.



Dan het tussengerecht, de coquilles. Ze hadden van mij iets gaarder gemogen, maar ik geloof dat het zo hoort. De pata negra was erg lekker, dat zijn plakjes oude gerookte ham. Paste heerlijk bij de risotto. Dat vond ik laatste keer niet lekker, maar dit keer was het precies goed en heb ik alles opgegeten. De saus is me helaas niet erg opgevallen, zal ik volgende keer beter op letten.



Het hoofdgerecht, de gebakken zeebaars was perfect. Goed gaar, absoluut geen graatjes. De zeekraal vond ik echter niet te eten, hard en draderig, dat heb ik laten liggen. De gebakken roseval aardappelschijfjes waren ook goed, en lekker van smaak, beetje zoet. En de saus maakte alles af.



Het toetje, de créme brûlée, was in een woord: geweldig. Amandeltuille bleek een groot plat zeer dun koekje te zijn, net een hard flensje, lekker knapperig en lekker van smaak. Het bolletje ijs was ook heerlijk, en de créme brûlée, tsja. Wat valt daar nu over te zeggen. Heerlijk. Het amandelschaafsel er bij hoeft voor mij niet, daar houd ik niet van, maar dat voegt een knapperige noot toe.





Mijn collega’s waren ook zeer te spreken over alles wat ze werd voorgezet, en de borden gingen leeg terug, behalve die van Inge met haar Dr. Frank dieet. De broodjes vooraf, het bladerdeeg van de tompouce, de risotto, de aardappeltjes, dat moest ze helaas allemaal laten liggen.



Oudaen is een heel oud gebouw, je moet een flink aantal trappen lopen voor je in het restaurant bent op de eerste verdieping. Daar zie je vervolgens grote houten tafels met grote vierkante stoelen. Zelfs voor iemand met mijn postuur is het prettig zitten, zeker niet te nauw zoals helaas wel vaker voorkomt. De bediening is voorkomend, correct en attent, en weten alle vragen te beantwoorden. Geen tafelkleed, wel mooie onderborden met het logo van Oudaen erop, grote linnen servetten en zwaar bestek. Een restaurant waar je de tijd moet nemen om te genieten van de diverse gangen.



Ik geef Oudaen een dikke 10.

Etenswaardigheden, een nieuw blog over mijn restaurantervaringen.

Ik heb besloten dit blog te gaan bijhouden van mijn restaurantervaringen. Ik ga erg graag uit eten, alleen of met vrienden, en hou ervan onbekende dingen uit te proberen. Dit zal dus niet regelmatig worden bijgehouden, maar alleen als ik uit eten ben geweest. Zowel mijn goede als minder goede en simpele etentjes zullen hier worden weergegeven. En als ik mijn fototoestel bij me heb, zal ik een foto plaatsen van het meest lekkere gerecht (als de foto’s gelukt zijn dan, want dat is vaak moeilijk als het donker is binnen).