Restaurantweek dag 3, woensdag 25 augustus 2010.
Restaurant De Beleving, Utrecht
Uit eten met twee ex-collega’s is inmiddels ook al traditie aan het worden. Lekker bijpraten en roddelen over wat er op kantoor gebeurt. Michelle heeft dit restaurant uitgekozen, waar het personeel life zingt tijdens het eten, begeleid door de piano. De een zingt wat mooier dan de ander, maar het blijft wel moeilijk over al dit geluid heen nog te kunnen praten met elkaar.
De Beleving is gevestigd in een werfkelder aan de Oudegracht, net voorbij Oudaen. Een lange smalle pijp, met twee rijen tafels, en aan het eind de open keuken, net voor de toiletten. Het is leuk daar even te staan kijken voor je teruggaat naar je tafel.
Het menu was alleen kiezen uit vis of vlees, en er werd niet bij verteld wat het was, dat was dus echt een verrassing tot het voor ons werd neergezet.
Ook nu weer werden er eerst broodjes geserveerd, maar niet met boter dit keer. Er kwam een schaaltje met drie vakjes, waarin wat olijfolie, wat grof zout en wat peper. De bedoeling is je broodje in de olijfolie te dippen en dan in het zout of peper. Daar moet je wel heel voorzichtig in zijn, want het is al snel veel te zout.
De amuse bestond uit een glaasje gazpacho, koude tomatensoep. Helaas was het geen tomaat wat ik proefde, maar komkommer. Ook nu weer met te grove stukjes erin, zodat ik ging kauwen. Niet echt naar mijn zin dus.
Aangezien ik zelf het vleesmenu heb besteld, en een vriendin het vismenu, kan ik gelukkig wel het hele menu hier vermelden.
Voorgerecht:
Vitello tonato of huisgerookte zeeduivel met limoendressing en venkelsalade.
Hoofdgerecht:
Boef blonde met aardappel/tomatenpuree en sperzieboontjes of victoriabaars met venkelsalade, zeekraal en rijst met tomatensaus.
Nagerecht:
Yoghurtbavarois met rode vruchten en straciatella ijs.
De vitello tonato was erg lekker, en is een soort carpaccio weer, maar dan met kalfsvlees en tonijn mayonaise. De tonijn smaak overheerste gelukkig niet, was prima van smaak zo alles bij elkaar.
Het hoofdgerecht was dus witte koe, twee grote lappen half rauw rundvlees. Zeker veel te rood naar mijn smaak, jammer dat daar niet naar wordt gevraagd door de bediening. Moeilijk snijbaar, maar de smaak was prima. Volgende keer stuur ik het zeker terug naar de keuken want ik hou nu eenmaal van doorbakken en gaar.
Erbij geserveerd twee quenelles van aardappel-tomatenpuree, prima. De sperziebonen waren helaas maar heel even gekookt, en veel te hard naar mijn smaak, die heb ik laten liggen. De paar paddestoeltjes die er tussen zaten heb ik wel lekker opgegeten.
Het nagerecht, tsja. Een hapje yoghurt bavarois met wat rode vruchtensaus was prima van smaak. De saus zelf is zuur zuur zuur. En na een hapje ijs was de bavarois ineens ook alleen maar zuur. En dat terwijl ik ze in de keuken bezig zag met chocoladetaartjes! Nee, zeker niet naar mijn smaak, zuur rood fruit met zure saus.
De bediening was erg traag, de lege borden bleven zeker een kwartier staan, en er zat een uur tussen de gangen. Ook waren ze niet bereid mijn vragen tussendoor te beantwoorden, daar waren ze te druk voor. Misschien is het wel een avondvullend programma, maar dat is nu eenmaal te lang.
Nee, dit is geen restaurant waar ik naar terug wil. Ik geef het een 5,5.
vrijdag 27 augustus 2010
Kasteel Montfoort, te Montfoort
Restaurantweek dag 2, dinsdag 24 augustus.
Kasteel Montfoort, te Montfoort
Samen met Freya uit eten is iets wat ik wel vaker doe. We houden allebei van lekker luxe uit eten, en dan maakt de prijs niet zo heel erg veel uit. Een excuus is al gauw gevonden. En als de een vraagt, ga je mee, zegt de ander al gauw ja. We hebben redelijk dezelfde smaak, en het is altijd gezellig. Over boeken pratend komen we de avond meestal wel door.
Helaas is er niet veel over van het oorspronkelijke kasteel dan de voorkant, waar ook het restaurant in is gevestigd. De eetzaal is lang en smal, tafeltjes met stoelen aan een kant, en een lange bank langs de muur. Een mooie schouw in het midden. De stoelen waren roze en rond, en voor mij persoonlijk zaten ze niet lekker. Op een bank zitten vind ik altijd oncomfortabel, te weinig steun. De tafeltjes waren wel mooi gedekt met een wit tafelkleed, grote linnen servetten en zwaar bestek.
Het menu was dit keer voor iedereen hetzelfde, met alleen de mogelijkheid een extra vierde gang te nemen, maar aangezien zowel Freya als ik geen zalm lusten, hebben we die optie niet genomen.
Voorgerecht:
Gepekelde en huisgerookte kalfs-ribeye met munt-mosterdsaus
Hoofdgerecht:
Suprème van zwartpootkip met saus van gerookte boter
Nagerecht:
Taartje van yoghurt en citroen geserveerd met bramencoulis
Als eerste kwamen er een paar mooie witte en bruine broodjes op tafel, met een schaaltje boter. Vervolgens kwam een serveerster langs met een flesje olijfolie en balsamico. Indien je dat erbij wilde, werd dat vervolgens op je broodbordje gegoten. Een beetje rare optie naar mijn mening, waarom niet gewoon een klein schaaltje met beiden op tafel? Ik koos de balsamico, van olijfolie houd ik niet. Het was wel lekker je brood daar in te dopen, beetje zoet zwart stroopje.
Vervolgens kregen we een amuse, bestaande uit drie dingetjes.
Het eerste was een plakje copa de livar (ham) dat is erg lekker.
Het tweede was een youghurt-komkommer soepje, ik verwachte dat het lekker frist zou zijn, maar helaas, het was voornamelijk zout. Ook vond ik de stukjes komkommer te grof, waardoor je de neiging krijgt te kauwen op je soep. Het derde was een rilette van eend. Ook dat was niet lekker, flauw maar ook wat zuur. Dus nee, de amuse was geen succes. (Later merkte ik op dat mensen die wel zalm lusten, zalm kregen in plaats van de ham).
Dan het voorgerecht. De kalfs-ribeye was opgediend als een carpaccio. Het zag er mooi uit. Helaas bestond de sla uit rucola, en dat vind ik gewoon te overheersend van smaak, te bitter. Bovendien zag het er niet echt super vers uit. Nadat ik dat opzij had gelegd, was de rest heerlijk. De munt-mosterd dressing was goed van smaak, al haalde ik er zeker geen munt uit.
En het hoofdgerecht. Suprème van zwartpootkip, tsja. Dat bestond dus uit een stukje kipfilet en een stukje poot, beiden met het vel er nog omheen. Alleen was dit heel langzaam gegaard, en was het wel heel mals, maar niet echt smaakvol, en het vel was dus dik en vet. Kippevel is alleen lekker als het knapperig gegrild is, dus dat heb ik er als eerste afgetrokken.
Erbij geserveerd was een plak courgette, dat Freya erg lekker vond, en twee stukjes witlof, waar ik weer dol op ben, dus de ruil was snel gemaakt. De bittere witlof paste perfect bij de zoete gebakken roseval aardappeltjes (met schil) in truffelsaus. We vonden dit allebei een saai gerecht, de botersaus was vlak van smaak, en wel machtig. Ik miste echt wat pit in dit gerecht. Bovendien zal ik niet snel kip bestellen in een restaurant, dat maak ik zelf wel klaar.
Het dessert maakte gelukkig weer veel goed. Twee stukjes citroen-yoghurt taart (cheesecake) met frambozenijs en bramencoulis. De bramensaus was over het bord heen gedecoreerd en niet echt te eten met een lepeltje. Daarvoor zou je gewoon je vinger er door heen moeten halen en dat doe je nu eenmaal niet in een net restaurant. Het zag er prachtig uit, maar eet onhandig dat is jammer. Verder was het gegarneerd met een aardbeitje en alweer amandelschaafsel. Maar dit was wel echt lekker.
Helaas niet genoeg om het hele menu goed te maken. De serveerster zag eruit alsof het haar eerste dag was, en wist geen antwoorden op mijn vragen. De ober wel, die kon alles gelijk beantwoorden, en was ook zeer attent.
Dit restaurant krijgt van mij een 6,5.
Kasteel Montfoort, te Montfoort
Samen met Freya uit eten is iets wat ik wel vaker doe. We houden allebei van lekker luxe uit eten, en dan maakt de prijs niet zo heel erg veel uit. Een excuus is al gauw gevonden. En als de een vraagt, ga je mee, zegt de ander al gauw ja. We hebben redelijk dezelfde smaak, en het is altijd gezellig. Over boeken pratend komen we de avond meestal wel door.
Helaas is er niet veel over van het oorspronkelijke kasteel dan de voorkant, waar ook het restaurant in is gevestigd. De eetzaal is lang en smal, tafeltjes met stoelen aan een kant, en een lange bank langs de muur. Een mooie schouw in het midden. De stoelen waren roze en rond, en voor mij persoonlijk zaten ze niet lekker. Op een bank zitten vind ik altijd oncomfortabel, te weinig steun. De tafeltjes waren wel mooi gedekt met een wit tafelkleed, grote linnen servetten en zwaar bestek.
Het menu was dit keer voor iedereen hetzelfde, met alleen de mogelijkheid een extra vierde gang te nemen, maar aangezien zowel Freya als ik geen zalm lusten, hebben we die optie niet genomen.
Voorgerecht:
Gepekelde en huisgerookte kalfs-ribeye met munt-mosterdsaus
Hoofdgerecht:
Suprème van zwartpootkip met saus van gerookte boter
Nagerecht:
Taartje van yoghurt en citroen geserveerd met bramencoulis
Als eerste kwamen er een paar mooie witte en bruine broodjes op tafel, met een schaaltje boter. Vervolgens kwam een serveerster langs met een flesje olijfolie en balsamico. Indien je dat erbij wilde, werd dat vervolgens op je broodbordje gegoten. Een beetje rare optie naar mijn mening, waarom niet gewoon een klein schaaltje met beiden op tafel? Ik koos de balsamico, van olijfolie houd ik niet. Het was wel lekker je brood daar in te dopen, beetje zoet zwart stroopje.
Vervolgens kregen we een amuse, bestaande uit drie dingetjes.
Het eerste was een plakje copa de livar (ham) dat is erg lekker.
Het tweede was een youghurt-komkommer soepje, ik verwachte dat het lekker frist zou zijn, maar helaas, het was voornamelijk zout. Ook vond ik de stukjes komkommer te grof, waardoor je de neiging krijgt te kauwen op je soep. Het derde was een rilette van eend. Ook dat was niet lekker, flauw maar ook wat zuur. Dus nee, de amuse was geen succes. (Later merkte ik op dat mensen die wel zalm lusten, zalm kregen in plaats van de ham).
Dan het voorgerecht. De kalfs-ribeye was opgediend als een carpaccio. Het zag er mooi uit. Helaas bestond de sla uit rucola, en dat vind ik gewoon te overheersend van smaak, te bitter. Bovendien zag het er niet echt super vers uit. Nadat ik dat opzij had gelegd, was de rest heerlijk. De munt-mosterd dressing was goed van smaak, al haalde ik er zeker geen munt uit.
En het hoofdgerecht. Suprème van zwartpootkip, tsja. Dat bestond dus uit een stukje kipfilet en een stukje poot, beiden met het vel er nog omheen. Alleen was dit heel langzaam gegaard, en was het wel heel mals, maar niet echt smaakvol, en het vel was dus dik en vet. Kippevel is alleen lekker als het knapperig gegrild is, dus dat heb ik er als eerste afgetrokken.
Erbij geserveerd was een plak courgette, dat Freya erg lekker vond, en twee stukjes witlof, waar ik weer dol op ben, dus de ruil was snel gemaakt. De bittere witlof paste perfect bij de zoete gebakken roseval aardappeltjes (met schil) in truffelsaus. We vonden dit allebei een saai gerecht, de botersaus was vlak van smaak, en wel machtig. Ik miste echt wat pit in dit gerecht. Bovendien zal ik niet snel kip bestellen in een restaurant, dat maak ik zelf wel klaar.
Het dessert maakte gelukkig weer veel goed. Twee stukjes citroen-yoghurt taart (cheesecake) met frambozenijs en bramencoulis. De bramensaus was over het bord heen gedecoreerd en niet echt te eten met een lepeltje. Daarvoor zou je gewoon je vinger er door heen moeten halen en dat doe je nu eenmaal niet in een net restaurant. Het zag er prachtig uit, maar eet onhandig dat is jammer. Verder was het gegarneerd met een aardbeitje en alweer amandelschaafsel. Maar dit was wel echt lekker.
Helaas niet genoeg om het hele menu goed te maken. De serveerster zag eruit alsof het haar eerste dag was, en wist geen antwoorden op mijn vragen. De ober wel, die kon alles gelijk beantwoorden, en was ook zeer attent.
Dit restaurant krijgt van mij een 6,5.
Stadskasteel Oudaen te Utrecht
Restaurantweek, dag 1, Maandag 23 augustus 2010
De restaurantweek is een week waaraan een hoop restaurants in heel Nederland aan meedoen. Voor € 25,00 krijg je een culinair 3 gangen verrassingsdiner voorgezet. Meestal is er keuze tussen een vlees en vis menu, maar niet altijd. Drankjes en extra dingen zijn uiteraard voor eigen rekening.
Stadskasteel Oudaen te Utrecht, een van mijn favoriete restaurants. En als altijd, het was weer bijzonder goed en lekker. Samen met mijn drie collega’s van de afdeling nieuwbouw gingen we op pas, eerst een uurtje winkelen en daarna heerlijk eten.
Het menu was een keuze tussen twee gerechten per gang, met een extra vierde gang tegen bijbetaling.
Voorgerechten:
Carpaccio van lam met honing-tijmdressing en pesto van paddestoelen met Téte de Moine
Of
Tompouce van tomatenbavarois en granité van tomaten met peterselieroom en Hollandse garnalen.
Tussengerechten:
Coquilles St. Jacques met pata negra en bieslooksaus
Of
Geconfijte kwartel met rode uienchutney en spätzli
Hoofdgerechten:
Gebakken zeebaars met strandkrabbetjes-cognacsaus, zeekraal en gegrilde Rosevalaardappels
Of
Gebakken eendenborstfilet met sojasaus en limoenblad-rijst, geserveerd met gewokte groene asperges, taugé en peultjes
Nagerechten:
Huisgemaakte tarte aux pommes met calvados-crème fraîche
Of
crème brûlée van vanille met karamelijs en amandeltuille.
De keuze was niet snel gemaakt, maar uiteindelijk ging ik voor de carpaccio van lam, de coquilles, de zeebaars en uiteraard de crème brûlée.
Het diner begon met een drankje, en een mandje met mooie en lekkere broodjes met verschillende soorten zaadjes erop, met boter. Normaal eet ik geen boter, maar hier vind ik het altijd erg lekker.
Vervolgens kwam er een amuse op tafel, een lepel gevuld met een roulleau van gerookte eendenborst, gevuld met een mousse van geitenkaas en sud de sol tomaatjes, op een bedje van wakamé salade (zeewier).
Het was heerlijk, een explosie van smaken in je mond.
Toen het voorgerecht, de carpaccio van lam. Echt een plaatje, en heerlijk van smaak. De lam was flinterdun gesneden, dat had van mij ietsjes dikker gemogen. Tête de moine is een Oostenrijkse kaas soort. Zacht van smaak, en was geschaafd in een heel dun waaiertje. Erg lekker en zeker niet overheersend. De pesto van paddestoelen paste er goed bij.
Dan het tussengerecht, de coquilles. Ze hadden van mij iets gaarder gemogen, maar ik geloof dat het zo hoort. De pata negra was erg lekker, dat zijn plakjes oude gerookte ham. Paste heerlijk bij de risotto. Dat vond ik laatste keer niet lekker, maar dit keer was het precies goed en heb ik alles opgegeten. De saus is me helaas niet erg opgevallen, zal ik volgende keer beter op letten.
Het hoofdgerecht, de gebakken zeebaars was perfect. Goed gaar, absoluut geen graatjes. De zeekraal vond ik echter niet te eten, hard en draderig, dat heb ik laten liggen. De gebakken roseval aardappelschijfjes waren ook goed, en lekker van smaak, beetje zoet. En de saus maakte alles af.
Het toetje, de créme brûlée, was in een woord: geweldig. Amandeltuille bleek een groot plat zeer dun koekje te zijn, net een hard flensje, lekker knapperig en lekker van smaak. Het bolletje ijs was ook heerlijk, en de créme brûlée, tsja. Wat valt daar nu over te zeggen. Heerlijk. Het amandelschaafsel er bij hoeft voor mij niet, daar houd ik niet van, maar dat voegt een knapperige noot toe.
Mijn collega’s waren ook zeer te spreken over alles wat ze werd voorgezet, en de borden gingen leeg terug, behalve die van Inge met haar Dr. Frank dieet. De broodjes vooraf, het bladerdeeg van de tompouce, de risotto, de aardappeltjes, dat moest ze helaas allemaal laten liggen.
Oudaen is een heel oud gebouw, je moet een flink aantal trappen lopen voor je in het restaurant bent op de eerste verdieping. Daar zie je vervolgens grote houten tafels met grote vierkante stoelen. Zelfs voor iemand met mijn postuur is het prettig zitten, zeker niet te nauw zoals helaas wel vaker voorkomt. De bediening is voorkomend, correct en attent, en weten alle vragen te beantwoorden. Geen tafelkleed, wel mooie onderborden met het logo van Oudaen erop, grote linnen servetten en zwaar bestek. Een restaurant waar je de tijd moet nemen om te genieten van de diverse gangen.
Ik geef Oudaen een dikke 10.
De restaurantweek is een week waaraan een hoop restaurants in heel Nederland aan meedoen. Voor € 25,00 krijg je een culinair 3 gangen verrassingsdiner voorgezet. Meestal is er keuze tussen een vlees en vis menu, maar niet altijd. Drankjes en extra dingen zijn uiteraard voor eigen rekening.
Stadskasteel Oudaen te Utrecht, een van mijn favoriete restaurants. En als altijd, het was weer bijzonder goed en lekker. Samen met mijn drie collega’s van de afdeling nieuwbouw gingen we op pas, eerst een uurtje winkelen en daarna heerlijk eten.
Het menu was een keuze tussen twee gerechten per gang, met een extra vierde gang tegen bijbetaling.
Voorgerechten:
Carpaccio van lam met honing-tijmdressing en pesto van paddestoelen met Téte de Moine
Of
Tompouce van tomatenbavarois en granité van tomaten met peterselieroom en Hollandse garnalen.
Tussengerechten:
Coquilles St. Jacques met pata negra en bieslooksaus
Of
Geconfijte kwartel met rode uienchutney en spätzli
Hoofdgerechten:
Gebakken zeebaars met strandkrabbetjes-cognacsaus, zeekraal en gegrilde Rosevalaardappels
Of
Gebakken eendenborstfilet met sojasaus en limoenblad-rijst, geserveerd met gewokte groene asperges, taugé en peultjes
Nagerechten:
Huisgemaakte tarte aux pommes met calvados-crème fraîche
Of
crème brûlée van vanille met karamelijs en amandeltuille.
De keuze was niet snel gemaakt, maar uiteindelijk ging ik voor de carpaccio van lam, de coquilles, de zeebaars en uiteraard de crème brûlée.
Het diner begon met een drankje, en een mandje met mooie en lekkere broodjes met verschillende soorten zaadjes erop, met boter. Normaal eet ik geen boter, maar hier vind ik het altijd erg lekker.
Vervolgens kwam er een amuse op tafel, een lepel gevuld met een roulleau van gerookte eendenborst, gevuld met een mousse van geitenkaas en sud de sol tomaatjes, op een bedje van wakamé salade (zeewier).
Het was heerlijk, een explosie van smaken in je mond.
Toen het voorgerecht, de carpaccio van lam. Echt een plaatje, en heerlijk van smaak. De lam was flinterdun gesneden, dat had van mij ietsjes dikker gemogen. Tête de moine is een Oostenrijkse kaas soort. Zacht van smaak, en was geschaafd in een heel dun waaiertje. Erg lekker en zeker niet overheersend. De pesto van paddestoelen paste er goed bij.
Dan het tussengerecht, de coquilles. Ze hadden van mij iets gaarder gemogen, maar ik geloof dat het zo hoort. De pata negra was erg lekker, dat zijn plakjes oude gerookte ham. Paste heerlijk bij de risotto. Dat vond ik laatste keer niet lekker, maar dit keer was het precies goed en heb ik alles opgegeten. De saus is me helaas niet erg opgevallen, zal ik volgende keer beter op letten.
Het hoofdgerecht, de gebakken zeebaars was perfect. Goed gaar, absoluut geen graatjes. De zeekraal vond ik echter niet te eten, hard en draderig, dat heb ik laten liggen. De gebakken roseval aardappelschijfjes waren ook goed, en lekker van smaak, beetje zoet. En de saus maakte alles af.
Het toetje, de créme brûlée, was in een woord: geweldig. Amandeltuille bleek een groot plat zeer dun koekje te zijn, net een hard flensje, lekker knapperig en lekker van smaak. Het bolletje ijs was ook heerlijk, en de créme brûlée, tsja. Wat valt daar nu over te zeggen. Heerlijk. Het amandelschaafsel er bij hoeft voor mij niet, daar houd ik niet van, maar dat voegt een knapperige noot toe.
Mijn collega’s waren ook zeer te spreken over alles wat ze werd voorgezet, en de borden gingen leeg terug, behalve die van Inge met haar Dr. Frank dieet. De broodjes vooraf, het bladerdeeg van de tompouce, de risotto, de aardappeltjes, dat moest ze helaas allemaal laten liggen.
Oudaen is een heel oud gebouw, je moet een flink aantal trappen lopen voor je in het restaurant bent op de eerste verdieping. Daar zie je vervolgens grote houten tafels met grote vierkante stoelen. Zelfs voor iemand met mijn postuur is het prettig zitten, zeker niet te nauw zoals helaas wel vaker voorkomt. De bediening is voorkomend, correct en attent, en weten alle vragen te beantwoorden. Geen tafelkleed, wel mooie onderborden met het logo van Oudaen erop, grote linnen servetten en zwaar bestek. Een restaurant waar je de tijd moet nemen om te genieten van de diverse gangen.
Ik geef Oudaen een dikke 10.
Etenswaardigheden, een nieuw blog over mijn restaurantervaringen.
Ik heb besloten dit blog te gaan bijhouden van mijn restaurantervaringen. Ik ga erg graag uit eten, alleen of met vrienden, en hou ervan onbekende dingen uit te proberen. Dit zal dus niet regelmatig worden bijgehouden, maar alleen als ik uit eten ben geweest. Zowel mijn goede als minder goede en simpele etentjes zullen hier worden weergegeven. En als ik mijn fototoestel bij me heb, zal ik een foto plaatsen van het meest lekkere gerecht (als de foto’s gelukt zijn dan, want dat is vaak moeilijk als het donker is binnen).
Abonneren op:
Posts (Atom)